Ört Üstümü

Bir aşağı bir yukarı 

Dalgalanıyor kalbi 

Örtün üstünü

Üşümüş, cennetten bir renge özenmiş elleri

Acıyın

Mihraba değecekken takılmış ayağı

Anlayın işte baba olmuş sonunda 

Tüm yoksun şiirlerin babası

Okuyun işte

Korktum,  benim dediğim ve büründüğüm cümle renkten.  Yaşadım,  yumruğumu parçaladığım duvara düşmanlık hissiyle, adıma geciktiğim günlerde. Farkındalık yaşam ağrısıdır derken vücudumda büyüyen urların henüz yetişmediği yerlerimle bakmasını öğrendim.  Bir de sevmesini. Gökyüzünü incittiğimi düşünerek yaktığım sigaraların pişmanlığıyla yürüdüm. Kendini de bi kenarda bırakınca tutacak başla eller arıyor insan.  Sıra kendime gelene kadar o diğer ellerin huylarını ezberledim.  Sevdim desem yalan olur, benimsedim.  Güldüm kızdım emzirdim seviştim ve ihanet ettim.  Derken  kendime kendi gözlerimle bakmasını öğrendim. Berrak bir su değildi gördüğüm,  yansıyan masmavi bir gökyüzü de değildi gözlerime.  Baktığım griydi  çoğunlukla,  gördüğüm bana aitti,  bana dair değildi ama.  İnsan çok çabuk bocalıyor sahip oldukları ya da tadına vardıklarıyla tanımlamaya çalışınca kendini.   Yalnız kalıyor.  Bırakma. Ört üstümü! 

    Açılması için bedel ödenen kapılardan geçtim. Ucu görünmeyen yolların her birinde yürüdüm azami miktarda. Sonunu getiremedim.  Ellerimle besledim içimde korlaşan bir harı. Tufana tufan olarak kafa tutmasını,  geçtiğim yolları ayağıma sicil gibi kazımasını öğrendim.  Yaşadım ya ben,  insan gibi kimi zaman,  kimi zamansa toprağın bile kabul etmediği kokuşmuş tenimle yaşadım. Ama artık duramam

Ben bu içimde harı 

Bu sesimdeki yankıyı 

Daha fazla taşıyamam

İrili ufaklı çakıllar birikti gövdeme 

Aceleci geç kaldı aklının yoklamasına

Dilimdeki sanrıyla daha fazla duramam 

Geçmiş sayılı günlerden zırhıma dokunan 

Vurduğu gibi gerisin geri yayılan kurşunlar gördüm

Güller yapıştırdım zırhıma 

Her acıdan bir avuntuyla kaçmasını bildim

Uzundur bir yoldayım 

Kalbimden öteye uzanan

Çok oldu  erteliyorum alaturka vakitleri

Rüzgarın toprakla dansını 

Yaprağın öyle kımıltısız duruşunu tufana karşı

Ama artık yapamam 

İçimde korlaşan bu harı 

Daha fazla tutamam

Kalbim hamlık ağrısı çekiyor anla. Kullanmaya kullanmaya pas tutmuş arterlerim.  Zırhıma dokunan her bir kelime şiir olmak istiyor, sana benzemek istiyor yağmur ve toprak. Yeniden doğası geliyor insanın. Rahmi gülümser bir edayla uğurlamak istiyor.  Ben sana durmak istiyorum.  Solgun,  kimsesiz resimler asılı başucumda.  Alnı secdeye giderken ezilmiş, bir de tozlu göz kapaklarından ötürü kaybetmiş yolunu.  Tutulmamış ellerim ve yaşanmamış çocukluğum asılı başucumda. Hikayeye ordan başlamanı istiyorum o çocuktan. Lazım görmediğin yerleri atlayabiliriz. Ama bir kere ellerimi sıkıca tutman gerekiyor anla. Çıkar ellerimi annemin karnından,  al yanına. 

Ben yalan söylemem

İnanmam da söylenen doğrulara

Ama sen gözlerime öyle bakınca 

Başka bir seçeneğim kalmıyor. Anla!