Niyaz

Bir parçası takılınca dişine

Kurtlanmış tabağın

Diyesin ki 

Gitme

Nazır bir rüzgarım ben 

Ve senin unuta yazdığın cümlen

söze hep yanlış yerimden başlıyorum 

açacak bir kapım yok

ardında büyüyen saklı kederlerim 

apaçık su 

insanın gözü pek yaşları bu 

anca uykuda açılır bohçası 

ve anca kederdedir

kendini ele verir 

ve buğu ve korku

Allah'a inanan bir şarabın kendine meyletmesi bu 

Al onu 

Susatırsa kendi ağlasın 

Yine de kanına karışan sen olasın

O ki 

Kır soylu sevdasıyla 

Ağır, salınan terazi 

Bir ucuna koy dirhemini 

Öpülmekten dirleşsin bilekleri

Yaşamın tadına vardıklarından 

Fazla olduğu hatırlat ona 

Dokun bilek damarlarına

Sen dokunduğun an 

kuralsız bir denge

Gibi terazi salınan

Ona artık hükümsüzdür sol anahtarı 

Ne de alaca mor püsküllü bir tesbih paklar 

Anca kederdedir 

Kendini oradan devşirir

Umduğunu bulamamış gibi sayısız günahtan 

İmgesini kuramamış gibi rahim 

Dolu bir ağızla seslenir 

Yetesi değilse de can 

Göğü ötesine iliştirir

Bir yüksüğe çalan o tenle 

Kalpleri birbirine dokuyan 

işte burada 

tam da burada susmayasın  

ve diyesin ki: "ben  

razıyım dekoltesine de ruhunun"

Çünkü ben 

Giriştiğim tüm ilintilerden öte bir adla buradayım 

Say ki salınan terazi 

Say ki bozgun

devrile devrile biçimlenmiş 

kadar bağışık 

kadar genç 

odunu kıracak, suyu taşıyacak yaştayım